I use the subway almost every day, so I've learned not to pay attention to people, I'm used to ignoring them. That morning was no different, I had a pretty long commute so I was on the subway for quite some time. People entered, exited, wagons emptied and refilled. When I moved away from the central stations however, the crowd began to thin out and a calm prevailed. After a few stops, an old man entered.
He was old, very thin, and looked disheveled. I didn't pay much attention to him though, he leaned in the opposite side from where I was. A few stops passed and suddenly he knelt down, covered his eyes and tilted his head down. I was startled, mostly because I didn't really understand what he was doing, but I quickly went back to staring into the abyss outside the wagon.
A few minutes later I glanced in his direction, he was still on his knees. Was he tired? Was he dizzy? Did he want any help? I wasn't sure, but without a second thought I continued to stare into the abyss. After a few minutes he got up with some difficulty and I saw that his eyes were filled with tears. Without making the slightest sound, he grabbed his stroller and went outside as he cleaned his eyes.
For several days this man was on my mind. What was his story? What had happened to lead him to cry at that moment. I will probably never find answers to these questions.
I remember a while ago reading somewhere about two Japanese concepts. Honne(本音) and Tatemae(建前). In Japan there is social pressure to always be liked, not draw any attention and follow the rules. This is the Tatemae: That which is built in front. And then there's the real you, the things you're afraid others will hear, your deepest thoughts, Honne: The Genuine Sound.
At the end of the day, how well do we know the people around us? Can we say with absolute certainty that they are happy and satisfied with their lives?
-
Χρησιμοποιώ το μετρό σχεδόν κάθε μέρα, έτσι έχω μάθει να μη δίνω σημασία στους ανθρώπους, έχω συνηθίσει να τους αγνοώ. Εκείνο το πρωί δεν αποτελούσε διαφορά, είχα ένα αρκετά μεγάλο δρομολόγιο έτσι βρισκόμουν αρκετή ώρα στο μετρό. Άνθρωποι έμπαιναν, έβγαιναν, τα βαγόνια άδειαζαν και ξαναγέμιζαν. Όταν απομακρύνθηκα από τους κεντρικούς σταθμούς όμως ο κόσμος ξεκίνησε να αραιώνει και μια ηρεμία κυρίεψε. Μετά από μερικές στάσεις, μπήκε ένας κύριος.
Ήταν μεγάλος σε ηλικία, πολύ αδύνατος και φαινόταν ετοιμόρροπος. Δεν του έδωσα πολύ σημασία όμως, στηρίχτηκε απέναντι από εμένα. Πέρασαν μερικές στάσεις και ξαφνικά γονάτισε, κάλυψε τα μάτια του και έγειρε το κεφάλι του προς τα κάτω. Ξαφνιάστηκα, περισσότερο επειδή δεν καταλάβαινα ακριβώς τι έκανε, αλλά γρήγορα επέστρεψα στο να κοιτάω την άβυσσο έξω από το βαγόνι.
Λίγα λεπτά μετά έριξα μια σπαστή ματιά προς την κατεύθυνση του, ήταν ακόμη γονατισμένος. Ήταν κουρασμένος; Ζαλιζόταν; Ήθελε βοήθεια; Δεν ήμουν σίγουρος, αλλά χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω συνέχισα να κοιτάω την άβυσσο. Μετά από λίγα λεπτά σηκώθηκε με αρκετή δυσκολία και είδα ότι τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα. Χωρίς να βγάλει τον παραμικρό ήχο, έπιασε το καροτσάκι του και βγήκε έξω καθώς καθάριζε τα μάτια του.
Για αρκετές μέρες ερχόταν στο μυαλό μου αυτός ο κύριος. Ποια μπορεί να ήταν η ιστορία του; Τι να είχε συμβεί ώστε να τον οδηγήσει στο να κλάψει εκείνη τη στιγμή. Δεν θα βρω ποτέ απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις μάλλον.
Θυμάμαι πριν από λίγο καιρό να διαβάζω κάπου για δυο ιαπωνικές έννοιες. Το Honne(本音) και Tatemae(建前). Στην Ιαπωνία υπάρχει η κοινωνική πίεση να είσαι πάντα αρεστός, να μην τραβάς προσοχή και να ακολουθείς τους κανόνες. Αυτό είναι το Tatemae: Αυτό που είναι χτισμένο μπροστά. Και μετά είναι ο πραγματικός εαυτός, τα πράγματα που φοβάσαι να ακούσουν οι άλλοι, οι βαθύτερες σκέψεις σου, το Honne: Ο γνήσιος ήχος.
Τελικά πόσο καλά ξέρουμε τους ανθρώπους γύρω μας; Μπορούμε να πούμε με απολυτή σιγουριά πως είναι ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι με την ζωή τους;
