The concept of eternity is something that scares me a lot. I look into the future and see only a bottomless well staring back at me expressionlessly. Perhaps this lack of any emotion scares me more than anything else. It is not some malevolent entity, an enemy with evil plans. No, things are never that simple in the real world. On the contrary, it is a force that no one can defeat, that comes closer and closer without anyone being able to stop it.
But what I always felt could hold it back were heroes.
The heroes scattered throughout the centuries of humanity, who forged their own path and like fire their actions and what they stood for spread throughout the world. With their lives becoming legends, which remained long after they themselves died. In a way, they conquered eternity, if only for a short while.
Today, there are heroes, but they feel smaller, less mythical. We glorify charlatans and jesters who compete with each other to do the most ridiculous and outrageous thing for the world to see, and we reward their struggle with glory and wealth. And as for the monuments to the heroes of old, what still remains feels hollow. As if the very reason they were built has been forgotten by time.
I wonder if the people before us said the same thing about their own time. I remember once reading a Babylonian stone tablet from 2,800 B.C. in which the author said that the young people of that time had lost their way, that there was rampant corruption in the land and “the end of the world is clearly approaching”. It seemed so funny to me, it seems that we are at a permanent end of the world. We may not have changed as much as we would like to tell ourselves. After all, five thousand years is not that long of a time.
Since we seem to live in an era without heroes and ideals, where seemingly everything is permitted in the name of profit and social advancement, we ourselves must become the heroes of our time. We ourselves must stand up for the ideals in which we believe and be an example for those around us.
We must be better than those who came before us.
-
Η ιδέα της αιωνιότητας είναι κάτι που με τρομάζει πολύ. Κοιτάω προς το μέλλον και βλέπω μόνο ένα άπατο πηγάδι να με κοιτάει πίσω ανέκφραστα. Μπορεί αυτή η έλλειψη οποιουδήποτε συναισθήματος να με τρομάζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Δεν είναι κάποια κακόβουλη οντότητα, ένας εχθρός με σατανικά πλάνα. Όχι, πολύ σπάνια υπάρχουν κακοί στον πραγματικό κόσμο. Αντίθετα, είναι μια δύναμη απέναντι στην οποία κάνεις δεν φαίνεται να νικάει, που πλησιάζει όλο και πιο κοντά δίχως κανείς να μπορεί να τη σταματήσει.
Αυτό που πάντοτε ένιωθα όμως ότι μπορούσε να την κρατήσει πίσω ήταν οι ήρωες.
Οι ήρωες που υπήρχαν σκορπισμένοι ανά τους αιώνες της ανθρωπότητας, που χάραζαν το δικό τους μονοπάτι και σαν φωτιά οι πράξεις τους και αυτό για το οποίο στεκόντουσαν εξαπλωνόταν σε όλη την υφήλιο. Με τη ζωή τους να γίνεται θρύλος, που παρέμενε για πολύ μετά αφού οι ίδιοι πεθάνουν. Κατά κάποιο τρόπο νίκαγαν την αιωνιότητα, έστω και για λίγο.
Σήμερα, υπάρχουν ήρωες άλλα νιώθουν μικρότεροι, λιγότερο μυθικοί. Δοξάζουμε τσαρλατάνους και γελωτοποιούς που ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα κάνει το πιο γελοίο και κραυγαλέο, και εμείς ανταμείβουμε αυτόν τους τον αγώνα με δόξα και πλούτο. Και όσο για τα μνημεία των παλιών ηρώων, όσα παραμένουν ακόμα νιώθουν κούφια. Σαν ο ίδιος ο λόγος που χτίστηκαν έχει ξεχαστεί στο χρόνο.
Αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι πριν από εμάς έλεγαν τα ίδια για την δικιά τους εποχή. Θυμάμαι κάποια στιγμή να διαβάζω μια Βαβυλωνιακή ταμπλέτα από το 2.800 Π.Χ. στην οποία ο συγγραφέας έλεγε πως οι νεαροί εκείνης της εποχής είχαν χάσει το δρόμο τους, πως υπήρχε αχαλίνωτη διαφθορά στο τόπο και “το τέλος του κόσμου φανερά πλησιάζει”. Μου φάνηκε τόσο αστείο, φαίνεται να είμαστε σε ένα μόνιμο τέλος του κόσμου. Μπορεί τελικά να μην έχουμε αλλάξει τόσο όσο θα θέλαμε να λέμε στους εαυτούς μας. Άλλωστε, πέντε χιλιάδες χρονιά δεν είναι και τόσος πολύς καιρός.
Αφού φαίνεται να ζούμε σε μια εποχή δίχως ήρωες και ιδανικά, όπου φαινομενικά όλα επιτρέπονται στο όνομα του κέρδους και της κοινωνικής ανόδου, πρέπει εμείς οι ίδιοι να γίνουμε οι ήρωες της εποχής μας. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να σταθούμε για τα ιδανικά στα οποία πιστεύουμε και να είμαστε το παράδειγμα για εκείνους γύρω μας.
Πρέπει να είμαστε καλύτεροι από αυτούς που υπήρξαν πριν από εμάς.
