I've been looking at this photo a lot lately.
I must have taken it on a road trip, at one of those rest stops that are every few kilometers on the main roads of Greece. But even that is a guess, because I have no recollection of this photo. I don't know how long ago or where I was going when I took it. The original file that had all this information is long gone.
It's a picture that makes me feel lonely. There are many times in my life where I feel like I have everything solved, that everything is crystal-clear. Black and white, nothing in between. But other times I feel like I'm balancing between two points. Everything suspended in the air, everything uncertain. Similar to the photograph itself, uncertain of where to aim its gaze.
Then I think about my life. The good, the bad, the in between and I miss all those moments that are now long gone. And then I think about the moments that haven't come yet, the ones' arrival I fear and the ones I pray will someday come.
I don't know why the photo gives me this nostalgia, even that is a mystery. But one day I might wake up and find all these questions answered.
-
Τον τελευταίο καιρό κοιτάω συχνά αυτή τη φωτογραφία.
Πρέπει να την τράβηξα σε κάποιο οδικό ταξίδι, σε ένα από αυτά τα σημεία ανάπαυσης που βρίσκονται ανά μερικά δεκάδες χιλιόμετρα στους κεντρικούς δρόμους της Ελλάδας. Αλλά ακόμα και αυτό είναι μια εικασία, επειδή δεν έχω καμιά ανάμνηση αυτής της φωτογραφίας. Δεν ξέρω πριν πόσο καιρό ή προς τα που πήγαινα όταν την τράβηξα. Το πρωτότυπο αρχείο που είχε όλες αυτές τις πληροφορίες είναι πιθανότατα σβησμένο.
Είναι μια φωτογραφία που μου προκαλεί μοναξιά. Πολλές φορές στην ζωή μου νιώθω πως τα έχω όλα λυμένα, πως όλα είναι ξεκάθαρα. Άσπρο και μαύρο, τίποτα ενδιάμεσο. Άλλες φορές όμως νιώθω σαν να ακροβατώ ανάμεσα σε δύο σημεία. Όλα στον αέρα, όλα αβέβαια. Όπως η ίδια η φωτογραφία είναι αβέβαιη προς ποιο σημείο να στοχεύσει το βλέμμα της.
Μετά σκέφτομαι τη ζωή μου. Τα καλά, τα κακά, τα ενδιάμεσα και νοσταλγώ για όλες αυτές τις στιγμές που έχουν περάσει καιρό τώρα. Και μετά σκέφτομαι τις στιγμές που δεν έχουν έρθει ακόμα, εκείνες που φοβάμαι τον ερχομό τους και εκείνες που προσεύχομαι να έρθουν.
Δεν ξέρω γιατί μου δημιουργεί αυτή τη νοσταλγία η φωτογραφία. Ακόμα και αυτό είναι ένα μυστήριο. Μπορεί όμως μια μέρα να ξυπνήσω και να βρω όλες αυτές τις ερωτήσεις απαντημένες.
